Cheguei
de ver o partido.
É
noite. Vin ás escuras. Pero non tiven medo. Medo eu! A min nin a
lexión me mete medo. Medo, en tal caso, o tiven de pequeno. Cando
andaba no Medo coas vacas, e por aquilo de presumir un chisco, non as
tanguía ata que era noite pecha. Claro
que, para vencer o medo, botaba a cantar practicamente todo o
repertorio de Camilo Sesto e entraba en Baños de Molgas como se
actuase en plena Eurovisión. A algúns velliños ata xa os
espertaba. Porque ó mellor xa eran preto das once da noite.
Agora
non, hoxe non; agora eran tamén as once da noite, pero crucei todo o
atallo sen medo ningún. Ás escuras. Non crucei cantando. Pero
si crucei escoitando a outros que cantaban. Porque, cando o camiño é
algo longo, sempre poño música que traio no meu móbil. Agora mesmo
non sei quen cantaba. Ó mellor era Bob Dylan. Ou Albert Hammond. Ou
Tom Waits. Non sei; como teño toda a música mesturada. Houbo un
momento en que pensei se andaría o xabaril por alí. É que unha
noite seica se lle apareceu a un dos meus rapaces. Dixo que oíra un
ruído. Vai ti saber; ó mellor era un gato. Os rapaces de agora,
aínda que teñan medo, non saben cantar, non cantan como cantaba eu.
Normal; agora as cancións non teñen case letras; só é ruído.
Tempos aqueles...
Finca
Fierro. Mércores, 10 de abril de 2019
No hay comentarios:
Publicar un comentario