Son
un sentimental. Debe ser a idade. Agora emociónome por todo.
Principalmente coas películas. Ou con certos
pensamentos. Axiña se me enchen de bágoas os ollos.
Emoción
nas bágoas. Eu
que pensaba que era un tipo duro. Principalmente nas películas. Hai
máis de trinta anos que me ría do meu irmán porque se emocionaba
con “A casa da pradeira”. E agora, eu, acabo de emocionarme con
“Peter e o dragón”, unha pobre película sentimental que quizais
fose máis apta para as primeiras sesións das tardes.
Menos mal
que os ollos adoitan brillarme con sentimentos bos, con emocións de
alegría e non con momentos dramáticos ou tráxicos.
Estes
danme máis ben carraxe, moita
carraxe. Menos mal que acostumo a ver as películas só, e que é de
noite. Dá vergonza confesalo, pero é a realidade. Antes producíame
risa, coma no caso que contaba da serie da familia Ingalls. Agora...
agora amoso ás veces un sorriso porque penso precisamente niso, en
como viraron
as tornas. A ver, sempre me emocionei cando vía que alguén
conseguía algo moi importante: algún trofeo, algún premio, algún
abrazo necesitado, algún berro de ánimo. Pero é que agora chégame
con pensar só niso e, zas, xa os ollos que brillan demasiado... ou
que forman canos.
Finca
Fierro. Venres, 12 de abril de 2019
No hay comentarios:
Publicar un comentario