NOTO...

Teño frío na cabeza porque me rapei e nótoo. Tamén noto o aire fóra. Porque funga. Notar ata noto a presencia dun espírito que vai e vén por entre os compases da música de Milladoiro; neste caso, o espírito de “Rosalía”. Tamén noto como unha nube negra pasa empurrada por unha nube branca. De cando en vez hai nubes que se mesturan como as pingas de orballo cando caen sobre o asfalto. Noto un alento que aboia por entre as palabras dun verso. Quizais mellor dun poema. Noto, sinto, escoito, oio a trompeta de Chet Baker e deixo que os pés leven o ritmo polo liña recta dunha sensación. Hai instantes no tempo, na vida que non precisamos de curvas... e facemos o camiño dereito e longo. Noto a nostalxia que se pega na miña pel, ou mellor aínda, nun sentimento que baila por entre as follas dun salgueiro. Porque hai momentos nos que todo flúe tan mansamente que a señardade déitase sobre a cama da miña ánima. Noto como pasa o tempo e nada queda, nada se detén. Porque o tempo é un continuo ir e vir pola memoria de toda unha existencia; a miña existencia, a vosa existencia. Noto unha ansia que me arde no estómago e que me sobe polo peito para meterse nas páxinas dunha novela; da miña novela. Esta acouga no estante do meu tempo.

Finca Fierro. Xoves, 25 de abril de 2019