Acabouse
o que se daba. E non me refiro ó Barcelona na Liga de Campións (só
que fose polo cuarto gol, xa
merecía caer
eliminado),
senón
que vou falar do pobre Huesca. Creo que se fixo querer en toda
España. Eu, por partida dobre: por ser un equipo tan modesto e por
David Ferreiro, por suposto. Rematou a aventura na primeira división
daquel e deste. A alegría na casa do pobre sempre durou pouco, moi
pouco. Pero
tamén como se adoita dicir: foi bonito mentres durou. Moi bonito. E
para un servidor, marabillosamente fermoso. Ver a un molgués traendo
tolos ás mellores defensas de España (e se non que llo pregunten á
do Real Madrid) é algo que, á forza, enche de orgullo.
Agora o seu
descenso recoñezo que me dá pena. Non polo club (porque máis ou
menos xa se intuía), senón polo meu veciño. Creo e estou seguro
que ten a suficiente categoría para seguir en primeira división.
Máis ou menos seguín as críticas, as
estrelas, os corazóns
e comentarios que se fixeron ó longo de toda a temporada e a maioría
estiveron de acordo en que David Ferreiro era sempre un dos
destacados do Huesca. E naqueles partidos que entraba de suplente,
revolucionaba sempre o encontro. Sei que renovou polo Huesca, pero, a
ver se... Oxalá!
Finca
Fierro. Martes, 7 de maio de 2019
No hay comentarios:
Publicar un comentario