Teño a conciencia
que se me quere lanzar contra un penedo. Non a deixo, claro; que se
me esnafra.
E eu
mesmo recoñezo que a teño limpa, clara e dando esplendor. Teño a
conciencia moi tranquila. Viaxa polas agullas do tempo e todos os
segundos son inmaculados, impolutos.
Baila sobre os nichos dos espíritos malignos e ó momento achéganse
polas noites todos os gatos que
son
pardos. Deita na almofada do meu soño e vexo como se esconde no
intelecto dun merlo ou
no son dun asubío.
Logo de frear o desexo da conciencia, sentamos os dous ante o penedo
e falamos dos pros e contras daquelas
bondades que se volveron perversas e daquelas maldades que xiraron
cara á benevolencia. Admito que estamos os dous un chisco
filosóficos. Quizais influídos pola miña actitude ante o seu
anhelo ou por notar que ela, a conciencia, estivo nun tris de
malgastar a existencia. Hai conciencias que teñen conciencia, e a
miña quixo rematar no recanto dun penedo calquera. Non a deixei,
claro. E sentinme coma heroe que vixío por min mesmo. A ver!, se non
miro eu por min... quen o vai facer? O
meu raciocinio
é capital para que a miña conciencia brille limpa, clara e dando
tal resplandor que o Plus Ultra dos tempos lide co infinito e máis
alá. Teño
a conciencia tranquila. E limpa.
Finca
Fierro. Luns, 6 de maio de 2019
No hay comentarios:
Publicar un comentario