Hai que matar a espera. Co que sexa.
Por exemplo, escribindo. Tomando un café nunha terraza. Vendo pasar
a xente. Ver pasar a xente entretén moito. Os coches tamén
entreteñen, pero son máis molestos: meten ruído. O café xa o
tomei. En tres tragos ou sorbos xustos. Nunha cadeira teño o libro
que acabo de coller en préstamo na biblioteca. Á miña dereita anda
unha pomba na busca de migallas de bica ou de madalenas. Sobre a
mesa, un móbil de cor negra. Hai que matar a espera de que abra a
panadaría. Teño que coller dúas barras de pan. Á forza, ademais.
Porque un servidor sen pan non sabe comer; nin tan sequera con
patacas.
Televisión proxectando imaxes e máis imaxes pero sen voz.
Mente que pensa nas eleccións. Tan só foi un lóstrego de
pensamento. Porque xa hai moito tempo (desde que teño uso de razón)
que sei a quen botarei. Non preciso mitins nin coloquios nin
entrevistas nin pasquíns nin debates nin rabo de gaitas. É que son
moi listo. Hai que matar a espera. Que cada vez xa é menos. Menos
tempo, claro. Menos tempo que queda. A pomba segue na procura de
migallas. Xa remato. Agora vou quedar un cachiño contemplando a vida
pasar. Cómo se pasa la vida, cómo se viene
la muerte tan callando...
É un dicir; porque eu tarde
morro.
Café
Paladium da Valenzá. Venres, 24 de maio de 2019
No hay comentarios:
Publicar un comentario