Hoxe toca sesión
nocturna dobre de cine. É domingo. Todos os domingos adoitan
deitarse sobre os meus miolos dúas películas; se é que merecen
algo a pena. Algunhas veces, nin aínda
que as busque coma agullas nos palleiros, aparecen. Ultimamente, as
teles, todas as teles, acostuman a repetir unha e mil veces as mesmas
películas. Repítenas tanto que incluso eu me sulfuro. Cando eu,
precisamente eu, vexo as longametraxes
unha e outra vez. Agora mesmo vou ver dúas que xa vin varias veces.
E non me importa; porque case non me acordo para
nada do que vin. Isto ten unha explicación:
lembro que antigamente, de rapaz, cando vía unha película tirábame
horas ou días pensando nela.
Agora, cando vexo unha película, no
momento de que remata xa estou pensando noutras cousas,
cando levanto a butaca do cine deixo que os personaxes, as escenas e
os protagonistas se vaian á cama como me marcho eu. Por iso hoxe os
meus rapaces se asombran de que non lembre tal ou cal secuencia que
vimos, por exemplo, o outro día no cine. A eles pásalles o que me
pasaba a min: que durante un tempiño viven por e para o filme que
acabaron de ver. Pero a idade, ai a idade, esta vainos axustando ó
seu ritmo, que, para certas cousas, avanza a gran velocidade. Vou coa
primeira sesión.
Finca
Fierro. Domingo, 12 de maio de 2019
No hay comentarios:
Publicar un comentario