Bambeo
unha
e outra vez
o terrón de azucre. Abro o sobre.
Bótolle
o produto ó café. Doulle o primeiro sorbo. Rico, rico. Miro o móbil
por se hai luces acendidas. Nada. Vexo como pasan os coches;
correndo. Algúns ata corren de máis. É igual. Os de Tráfico
sempre pillan a un mesmo; nunca ós demais. Terceiro trago. Xa
rematei o café. Son as sete en punto da tarde. Aínda quenta de
raio. A estas horas é cando se debería saír da casa, e non volver
a ela xa. Si, entendo; pero xa levaba moito tempo encerrado. Son home
de andar por fóra. Máis coñecida a expresión como “andar de
can”, ou sexa, “de canquilleiro”. Dicíamo sempre a miña nai.
Unha nai sempre ten razón.
Estou a escribir porque xa tomei o café.
E non vou estar a velas vir. Sempre me aburrín moito se non fago
nada. De aí que escriba nos panos de papel das cafetarías. De aí
que lea aínda que sexa andando. Non vou perder o tempo! Para min si
que é verdade que o tempo é ouro. Son as sete e cinco, e súo. E
iso que xa hai oito tempo que a esta terraza lle dá a sombra. Pois
en concreto, toda a tarde. Aínda así, a calor é moita. Claro que
isto, nesta época, non é novidade en Ourense. Isto remata e hai que
volver outra vez para a casa. Aínda que me amole ben. Pero si, xa
chegou de “andar de canquilleiro”. “Ben
cho dicía túa nai”, sentenciarame a parenta ó chegar.
Pizzaría
Vivaldi da Valenzá. Luns, 5 de agosto de 2019
No hay comentarios:
Publicar un comentario