Hoxe
dá gusto andar polas rúas. Nubrado. Ás veces chovendo incluso.
Non
hai o afogo destes días. Saín a mercar cousas domésticas para a
casa. Pero eu cada vez que saio, aproveito. Aproveito para facer
algo. Ou varias cousas a un tempo. De primeira, iso si, vai o café.
O día que falte o café ou se acaba o mundo ou rebento. Aínda que
teño unha vantaxe sobre os demais: que como son astronauta, podo
emigrar para outro planeta. Malo será que en algún non haxa café.
Como non pode emigrar un galego se somos emigrantes de por vida! Onde
non está un galego! E o café ten que ser coma o galego: estar en
todos os confíns do universo. E sendo de utilidade; o galego (o café
tamén) Que esta é outra. Por moito que se fale das dúbidas dos
galegos (que
seica non sabemos se subimos ou baixamos), nós somos moito. Pero
mira que lle preocupa á xente se imos ou volvemos! Só queren saber!
Se se preocuparan das súas vidas... Que me desvío do asunto. De que
asunto? O de aproveitar o tempo? Pois ó mesmo tempo que tomo o café
leo os xornais. Se
xa os lera intento escribir algo. Algunha vez é verdade que quedo de
pasmón contemplando, por exemplo, a eses que queren saber se comemos
ou pasamos fame. Interesados do carallo! Con
café ou sen café, e ante esta xente, case dan ganas de emigrar
polos confíns
do universo.
Bar
A Pedreira da Valenzá. Mércores, 7 de agosto de 2019
No hay comentarios:
Publicar un comentario