Corazón
de papel nunha pinga de auga que aboia sobre a intelixencia dun pobo
e que racha ante a forza dun consolo.
Aínda
que hai momentos nos que a calma, o sosego se deita sobre a morriña
da memoria, sobre
a señardade da nenez.
Quen máis quen menos latexa sobre un verso que se escribiu sobre a
codia dun amieiro e
o miolo dun sabugueiro.
Corazón de papel que voa empurrado polo vento e con cada sentimento
co que se atopa acouga un chisco para rimar máis versos. Despois que
cada quen opte por furgar, por
escaravellar por
entre os poemas que esconderei detrás
das
paredes do meu tempo. Todo o que se oculta,
ó final, sempre sae á luz, sempre
se descobre.
Corazón
de papel que calquera esmaga sen querer (ou querendo) con pés de
chumbo que andan polos camiños da indiferenza. Eu sempre procuro
andar polas carrilleiras que case non se ven pero que sinto coma
lapas pegadas nesa idade na que aínda non tiña conciencia. Case
podo dicir que, mesmo
hoxe, son pura inocencia. Non obstante, de cando en vez, a cara de
ferruxe
fai acto de presenza. Pero por pouco tempo. Son dos que deixo asomar
axiña un sorriso, para que debuxe un corazón neste mesmo papel no
que escribo. Corazón de papel que vai e vén para acabar aterrando
sobre o niño da rula, desa
rula elegante e bonita á que miro... e me mira.
Aí queda
por fin quieto. E feliz.
Bar
A Pedreira da Valenzá. Mércores, 28 de agosto de 2019
No hay comentarios:
Publicar un comentario