QUEDEI CANSO

Quedei canso. Quedei canso de andar por eses camiños que alguén vai deixando sen trello nin trambello, ou sexa, sen xeito nin dereito, é dicir, sen ton nin son. Unha cousa é que che poñan atrancos e outra é xa que inicies a carreira tropezando. Acaso ninguén se dá conta de que, ó tropezar, a maioría das veces, acabas caendo? Si, si, xa sei aquilo de que te levantas unha e cen veces. Pero, e os trompazos?, as rabuñaduras?, as roturas de tibia e peroné?, ou de cúbito e radio? A ver, hai que ter algo máis de coidadiño ou de sentidiño común co que se deixa nos camiños.

Só pensar nos obstáculos xa súo. Coido que cando unha persoa súa, axiña cansa. Porque rebenta cos golpes. Porque rebenta coa angustia. Porque rebenta cos sentimentos. Porque rebenta cos pensamentos. Sabedes que hai pensamentos que fan suar, non si? E que cansan, que cansan unha barbaridade. Quedei canso. Quedei canso de iniciar un camiño que, maldita a hora en que o principiei; non lle vexo a fin. Estou farto xa de ter o corpo cheo de chagas físicas ou de mágoas morais. Porque caio e, si, volvo erguer. Pero o carallo é que volvo caer unha e cen veces. Porque hai moito paspán solto e deixando atrancos, estorbos, obxeccións, impedimentos a máis non poder, a darlle cun sacho. Xa estaba farto dos sachos, e agora isto. Non hai dereito! Menos mal que agora descanso. Súo, pero descanso.

Bar A Pedreira da Valenzá. Luns, 5 de agosto de 2019