Quere
caer o universo sobre min.
Pero
son máis forte que o buraco negro que apareceu na galaxia máis
afastada do tempo. Porque o tempo, tanto alá como acá, é infinito,
é eterno. Son máis forte que unha estrela
da fartura ou que unha
estrela fugaz. A estrela fugaz pasa nun lóstrego, que para iso é
fugaz. Eu duro moito máis. Eu, prometo, que serei eterno. Eterno
como unha canción que non ten fin e a pesar de non contar con ningún
retrouso.
Eu canto por cantar. Porque, verdadeiramente, cantar non sei cantar
ben. Xa mo dicía miña nai: “ai, neno, que mal cantas”. Pero as
miñas cancións quedan na memoria do monte Medo e na intelixencia
das vacas, de cando entraban de noite polas
rúas de
Baños de Molgas.
Fose por medo, fose porque me gustaba cantar (aínda
que cantase ben mal), eu entraba pola Cagalla cun concerto na boca
que, á forza, tiña que penetrar nas grandes cabezas dos
animais vacúns,
e nas daqueles veciños que xa estaban co primeiro sono. Canto por
cantar. E as cancións viaxan polo espazo sideral ata penetrar no
buraco negro da miña conciencia. Sempre tiven unha boa conciencia,
aínda que ás veces o espírito maligno quería
deixar pegada nese universo que quería
caer sobre min. Pero eu son moito máis forte que todos os buracos
negros dalgúns pensamentos, dos vosos pensamentos. Sinceramente,
hai pensamentos negros, moi negros.
Pizzaría
Vivaldi de A Valenzá. Venres, 16 de agosto de 2019
No hay comentarios:
Publicar un comentario