OS CANS PEQUENOS QUE LADRAN

Vexo como me colgan os auriculares do colo da camisa. Porque mentres leo ou escribo paro a música e desconéctoos do móbil. Pero non os recollo para metelos no peto do pantalón, senón que os deixo colgando para, logo, conectar de novo axiña. Estou sentado nunha terraza tomando un café e facendo tempo. Tempo para pasmar ante a xente que pasa, os nenos que xogan, os coches que pasan, o ruído que soa, os cans que ladran...

Os cans pequenos que ladran son listos, moi listos. Ládranlle ós grandes se están acompañados por outro grande ou se teñen ó amo á súa beira, ó seu lado. Pensarán que, tanto un coma o outro, os defenderán se é que o asunto se pon feo. Os cans pequenos que ladran quedan quietiños se están ou se se senten sós. Non vaia ser o demo que se boten a eles e non teñan quen os defenda. Así é que, inmóbiles, calmiños, sen mover unha orella e sen ladrar. Os cans pequenos que ladran o fan co pelo ourizado e as patiñas ben pegadiñas ó chan, amosando bravura, incluso un chisco de carraxe e, iso si, tirando das correas que os suxeitan para demostrar que, de covardía, nada de nada. Tiran con forza porque saben moi ben que os amos non os soltarán. Se os soltan, pobriños, algún ata desaparecería dun simple bocado. Os cans pequenos que ladran son moi listos.

Café Brétema da Valenzá. Venres, 2 de agosto de 2019