Hoxe
non quero xogar a nada. Só quero sentar
sobre
un conto que penso escribir cando a conciencia deixe de bailar ó
outro lado do río. Só quero rir sobre un espantallo que está fixo
no medio dunha leira e que xa non lle mete medo a ninguén. Hoxe non
quero ulir as flores `porque lle teño medo ó esbirro que sae e que
rebenta sobre o aloumiño dun bico. Que todas as bandas sonoras de
Ennio Morricone retumben sobre a miña cabeza! Que todos os silencios
compartidos acouguen
sobre a varanda
dunha ponte que se ve alá, no infinito! Hoxe non quero cerrar os
ollos, que quero ver o esperpento choutando de estrela en estrela e
durmindo no significado dun berro seco. Tamén eu durmo ás veces
cando me entra o sono. Nun momento dado ergo a mirada do chan e vexo
un fío eléctrico que atravesa o tellado dun espírito branco. Ese
espírito que vai polas ondiñas do mar na procura dunha estrela
fugaz. Ou dun universo sen fin.
Hoxe non quero berrar para non
esgazar a gorxa con cancións que se quedan sen retrouso. Nin quero
cuspir para arriba por medo a que a saliva me caia sobre o ollo
dereito. Deixarei
de predicar no deserto; que
os lagartos busquen o seu propio sustento. Agora tan só quero deitar
para que o corazón non se me
saia do peito. Hai
latexos que estouran por culpa do espanto, do pánico. Quero
morrer en silencio para que me enterren entre os catorce versos dun
soneto. E
que ninguén chore a miña ausencia. Son
algo así coma un cero á esquerda.
Finca
Fierro. Xoves, 31 de outubro de 2019
No hay comentarios:
Publicar un comentario