Nove
menos cuarto da noite. O móbil está a cargar. Amaral deixa caer un
“Perdóame”
polos auriculares. E o aire da noite é frío. Frío coma a auga da
ducha cando se lle abre. Frío coma un sentimento que se funde.
A
solución é darlle calor. Para iso, aperto unha man contra o peito e
deixo que os latexos do corazón aumenten o seu ritmo. Ó mesmo tempo
miro intensamente unhas verbas que se soltaron con desenvoltura
ou retranca
e súo con tan só pensar no seu significado. Nove menos cinco da
noite. Segue o frío fóra. Segue a calor aniñando no meu peito. E
deixo que Guns N´Roses animen os meus pés para levar o ritmo coa
súa “You Could Be Mine”.
Hai
momentos nas mañás nos que hai que berrar con forza, ou apertar as
meixelas ata que doan, ou deixar que unha triste bágoa borde detrás
dun pensamento. Menos mal que, agora, é noite. Noite outonal pecha.
Noite sen ruídos e chea de silencios.
Só o movemento dos pés e o ruxerruxe da canción altera a estrutura
do verso, do momento. Nove en punto da noite. A man esquerda refrega
os ollos porque hai sensacións que desasosegan. Asoma ó momento
Carmen McRae con “Exactly Like You” e xa o desacougo, pouco a
pouco, busca a tranquilidade dun desexo, dun anhelo. Deixo de berrar.
Non quero rachar o silencio. Porque no silencio todo volve ó seu
rego. Ese rego que ara o jazz de Ben Webster. Ese jazz no que pecho
os ollo e... penso en silencio.
Finca
Fierro. Mércores, 9 de outubro de 2019
No hay comentarios:
Publicar un comentario