O
fillo da Discordia asubiou e ó momento rebentaron as nubes negras
que se sostiñan no ceo molgués.
O
fillo da Discordia respondía ó nome de Hadrián Silveiro Zarzal e
estaba algo amoucado porque a filla da Beata marchara á feira de
Pontevedra. Nada menos que a Pontevedra! Que se lle perdeu a Camelia
Xesta Frondosa en Pontevedra?! A filla da Beata era a súa flor do
pensamento. Por iso asubiou con forza. Logo do asubío, colleu o
coche e marchou correndo para o alto da serra de San Mamede. Alí
volveu asubiar e berrou. Berrou con forza. Berrou con tanta forza que
ata tremeron os picos de Cabeza de Manzaneda. Berrou con tanta forza
que a nostalxia que saíu da súa boca empurrou a outra nube negra
camiño do Lérez.
Cando Hadrián Silveiro, o fillo da Discordia,
cansou de berrar... quedou en silencio. Quedou nun silencio tristeiro
e agónico, nubrado
e desolador. Botouse a boular
pola serra abaixo para esgazar a pel nos toxos, para rebentar as
pústulas contra os piñeiros, para romper os dentes contra as pedras
e para que alguén, ó chegar abaixo, deixara caer un responso, un
requiescat in pace pola alma do fillo da Discordia porque a flor do
seu pensamento fora á feira de Pontevedra. Mira que non puido ir á
de Maceda, que lle quedaba moito máis cerca. Para Hadrián Silveiro
Zarzal hai decisións
que non teñen lóxica, decisións sen lóxica.
Pizzaría
Vivaldi da Valenzá. Venres, 4 de outubro de 2019
No hay comentarios:
Publicar un comentario