Mentres
contemplo como cae a chuvia sobre unha praza de Baños de Molgas,
penso nas palabras do premio Nobel de Física, o suízo Michel Mayor,
que
dixo que “as posibilidades de que haxa vida no Universo son
descomunais”, en referencia a que, desde 1995 (practicamente desde
o outro día) descubríronse 4.057 planetas. A ver, señor premio
Nobel, case cae de seu
que en algún lugar haxa vida. Claro que a hai! Como non a vai haber!
Se estou esperando con infinita ansia a cuarta visita do meu amigo o
extraterrestre, o alieníxena, aquel que no mes de xuño do 2017
aterrara na Pitediña e ó que os meus veciños, en plan Far West,
ataran ó carballo máis vello e máis robusto das Mestras.
Foi desde
aquel momento cando a nosa amizade se fixo eterna, “universal”.
Nas súas visitas posteriores chegamos incluso a abrazarnos, a chorar
coa emoción (cando chegaba, cando marchaba) e a comunicarnos nunhas
linguaxes que non coñeciamos de nada pero que entendiamos todo.
Agora é verdade que xa leva tempo sen aparecer. Tanto que ás veces
dáseme por pensar se non lle ocorrería algo. Aínda que, por esas
conversas anteriores, sei que por saúde non será, pois dérame a
entender que no seu planeta vivían miles de anos e el aínda tan só
tiña 123. Puido ó mellor perderse polo espazo sideral (sabemos que
é infinito) e coller a autogalaxia
que non lle correspondía. A que vén dereitiña á Terra é a
Lúa-18. Non obstante, teño
un presaxio
de que non está lonxe.
A
Cervexaría de Maceda. Mércores, 30 de outubro de 2019
No hay comentarios:
Publicar un comentario