Empeza
a noite e, para min, é como dicir que remata o día. Porque a noite
adoito aproveitala escribindo e, despois, vendo algunha película, se
é que a hai (se non a hai, sigo escribindo). E rematado o día...
non lin nada!
Isto
non é bo sinal. Estar un día sen ler nada (por ler enténdese
libros,
pois xornais lin dous) é coma sentir un baleiro no estómago que me
pode deixar para o arrastre. Acostumado
a ler como mínimo seis horas diarias, o día de hoxe é coma un
aborto da natureza. E si, remata o día porque logo de escribir o que
estou escribindo, recollerei coma un lóstrego para ver a película
“Un home chamado Ove”, que proxectarán na segunda canle.
Non
puiden ler porque os sábados, e a pesar de estar xubilado e de
deixar a viña, seguen a ser os peores días da semana. Sempre hai
algo que facer na aldea. Hoxe tocou cortar tres castiñeiros que
secaran e preparalos, logo, na casa. Á media tarde tiven que parar
na Valenzá para ler un xornal (o outro mercárao
e lino
ós cachos na aldea) e, iso si, tomar uns cafeciños. Os sábados
sempre teño mono de café. Porque non o podo tomar ata a media tarde
ou a noitiña. Cando cheguei á casa dubidei entre poñerme a ler ou
escribir o Recuncho Hebdomadario do luns. Sabendo
xa o da película, optei por escribir, pois despois da cea igual non
me daba tempo de escribir o Recuncho antes de
ver aquela. Ceei e estou co que estou. Non puiden ler. Case é un
sacrilexio!
Pero tranquilos todos, mañá é outro día. Tamén merezo algún
descanso.
Finca
Fierro. Sábado, 26 de outubro de 2019
No hay comentarios:
Publicar un comentario