O TOXO QUE MEDRA

Medra o toxo sobre o “i” da incerteza e unha laverca sobrevoa por enriba dunha matogueira. Quero chover pero non chove. Quero berrar desde o alto dun outeiro, dunha lomba pero o pozo no que estou metido non me deixa espallar o ruído que levo dentro. Levo toda a mañá en silencio. Preciso dunha escaleira para subir ó ceo ou dun sedeño para agatuñar ata o firmamento. Claro que se unha ou o outro rompen, penarei no inferno. Medra o toxo por detrás do niño da rula que hai nunha silveira. Esta arrabuña na pel das miñas sensacións. O sangue pinga sobre o chan seco. Quero correr polo outeiro abaixo porque xa sinto o esgazo da gorxa.

Quero descansar sobre un mangado de herba seca. Ou sobre un feixe de ferraia. Pero as nubes negra ameazan un tempo enxoito e un silencio compartido por catro latexos. Sempre haberá momentos nos que unha simple ollada traspase todo un universo, nos que un coidado sorriso descubra todo un camiño libre de atrancos e recto, moi recto. Medra o toxo que está na cabeceira, na testeira da cama e un simple soño vaga polas horas de insomnio, de desvelo. Agora que cada quen colla un fouciño e estude a posibilidade dunha roza chea de inseguridades ou dunha queima que estrague toda unha ilusión. Eu optarei por mimar o toxo que medra, por abrir as nubes negras que ameazan a escuridade da alma para que a claridade dunhas ideas queden plasmadas no papel da verdade escrita, da verdade sincera, da verdade eterna.

A Cervexaría de Maceda. Luns, 28 de outubro de 2019