Quero
sinalar que a distancia que hai desde o infinito ó máis alá é
infinita.
Así
me dixo o alieníxena que sentou á miña beira. Tamén che digo que
a liña máis mal escrita no
libro
máis pésimo
leva as mesmas letras do dicionario que a liña mellor escrita sobre
a máis impresionante novela. Deixoume aparvado.
El ben que viu a miña cara de pasmo, xa que ó instante ensinoume un
sorriso... estraño, quizais estratosférico, ou galáctico. Ora ben,
o asubío que sae dos teus beizos nas mañás de néboa espesa dá
voltas e máis voltas para
atopar unha
abertura pola que
asome a luz
do día. Está visto que o alieníxena ten ganas de parola. Segue
prendido a min e coa confianza incluso me bota unha das súas mans
polo meu ombreiro.
Mireino de esguello e cando me deu a impresión de
que quería seguir coa súa leria,
adianteime dicíndolle que que estaba a pasar, que todos os
alieníxenas que chegaban a verme ou que chegaban a Baños de Molgas
aterraban na Pitediña. Certo que lle ocultei que o “todos” eran
tan só el e ese amigo que me visitou xa varias veces e que sei que
estaba a piques de aterrar de novo. Tamén me mirou de esguello e
soltoume aquilo de... e a ti paréceche que podo aterrar por entre os
carballos das Mestras ou nos terreos dos Campos? A verdade é que
non, a verdade é que o mellor sitio é na Pitediña ou na Chaira.
Pero nesta, claro, para non escarallar o campo de fútbol... A
ver, listo, pregunteille, canta distancia acabas de percorrer. Non me
soubo dicir. Calou, deume un bico na fronte e despegou.
Finca
Fierro. Domingo, 29 de decembro de 2019
No hay comentarios:
Publicar un comentario