Subín
ó campanario da igrexa coa intención de tirarme ó baleiro, pero
collinlle medo.
Dei
de cabeza coas campás, peguei dúas voltas cheo de carraxe e alá
fun. Boteime ó baleiro! Desde 30 metros de altura. Tan axiña como
abrín os brazos, quedei suspendido no aire. “Veña xa, non me
amoles!”, pensei. E por moitos xestos e esforzos que fixen para
continuar coa caída libre, non houbo maneira. Ó mellor quedei así
para que puidese contemplar o panorama. Vía alá no fondo, coma
formigas, a uns cantos veciños esperando acontecementos e coas mans
na cabeza, que
axiña pasaron á expresión da boca aberta ó ver que eu non acababa
de caer, que quedara suspendido no espazo
e no tempo,
e non sabían por que. Isto penso que era o que peor levaban, o de
non saber o por que
da miña suspensión.
Algúns, logo da primeira impresión,
reaccionaron e chamaron ó 112 para que trouxeran unha colchoneta.
Confiaban en que a miña suspensión fose moito máis alá dun
instante para
poder
salvarme. Eu non quería que me salvara ninguén! Por iso berrei e
berrei ante a impotencia de non caer. Quería esnafrarme no adro
da igrexa. Eu, ó adro
da igrexa queríalle moito, porque nel desenvolvín practicamente
toda a miña infancia. Que mellor que rematar
a miña existencia
aí, precisamente
aí!
Pero nada, seguía suspendido no aire. Mais
cando o reloxo deu as doce -quizais polo ruído-, collín camiño do
chan que se achegaba á velocidade da luz. Rebotei coma un
monicreque... na puta colchoneta!
Finca
Fierro. Xoves, 12 de decembro de 2019
No hay comentarios:
Publicar un comentario