Mentres a cuñada pillaba algo para
xantar no mercado, un servidor paseaba na cadeira a unha neniña que non deixaba
de chorar. Cada dous por tres metíalle o chupete na boca e esperaba a que
durmise ou que calase. A cativa, nada de nada; aínda choraba máis. A paciencia
estaba xa tan alterada que chegou ao seu límite. Non arrebato de carraxe, de
rabia collín o chupete e introducinllo na boca coma un berbequí; “toma chupete,
carallo!”, coa intención de afogala. Claro, peor o remedio cá enfermidade. Non
a afoguei e aí estivo a miña perdición; sempre me roubou a alma. Acaba de casar
e agora si penso que alá vai a miña neniña, a que un chupete asasino non foi
quen de afogar. Menos mal. Vai por ti, Iria.
Maceda. Mércores, 11 de xullo de
2012
No hay comentarios:
Publicar un comentario