Doce
e dez da mañá e xa quenta de raio. Imaxino que pola tarde volverá a treboada.
Coma onte. Onte quixo pillarme na viña, pero non me pillou. Non lle dei tempo.
A ver!, tamén xa estaba ata o cocote de baixar ramas. Así é que foi a escusa
perfecta. Nubes negras coma a escuridade máis escura. Vaiche boa!; a miña idade
xa non está para un ballón, para unha chuvieira de auga. E menos para que caera
enriba do suor que tiña no corpo. Solución sinxela: sebo ás canelas, ou bater
cos pés no cu. Despois, a treboada non foi tan forte como presumía, pero… Unha
menos dez da mañá e, claro, cada vez quenta máis. Tanto tempo para un relato?
Non. Polo medio lin dous xornais.
Café
Aitana 39 da Valenzá. Venres, 27 de xullo de 2012
No hay comentarios:
Publicar un comentario