Rella de ferro nun arado de pau.
Os regos da leira son longos e os anos dun labrego murchan entre os sucos da
memoria. A memoria dun labrego tan só ten dous obxectos identificados: pan e
touciño. Hai cargas con feixes cheos de pensamentos que necesitan algo máis que
unha albarda. Outros precisan dunha meda para que non se esborrallen cando a
conciencia pesa máis que un cento de mollos de centeo. Eixe de carro que canta,
que berra, que se queixa polos camiños de pedra que van dar, logo, a carreiras
cheas de lama, de bulleiro onde a nostalxia se atuga ata que a melancolía asoma
por entre os estadullos dunha vida feliz pero un chisco miserenta. Os sucos da
memoria adoitan ser rectos nos momentos en que o sol se tumba sobre a almofada
do horizonte; pero ás veces tamén se torcen porque o labrego sente e padece a
perda dalgunha semente, dalgún froito que quedou atugado nos anos de máis
pobreza. Hai soños que bordan os ladrais dun carro.
Café Aitana 39 da Valenzá.
Sábado, 5 de xullo de 2014
No hay comentarios:
Publicar un comentario