Queda o astronauta suspendido no
tempo para que a inercia actúe por si soa. Esta leva a aquel de estrela en
estrela ata que se estrela, ou seax, ata que se esnafra. Pobre astronauta; foi
morrer ben lonxe, ben afastado do seu fogar. Penso, opino e creo que a anos
luz. Tamén pode ser ano arriba ou ano abaixo. Mais, que é un ano nesa
inmensidade? Incluso un ano luz?
Queda o verme luceiro cruzando o
atallo que vai dunha rúa a un camiño, ou viceversa. O atallo é aquel lugar polo
que se atalla, do verbo atallar. O verme luceiro é o vagalume, o lucecú que resplandece,
que alumea nas noites nas que eu paso polo atallo. Máis seguro que tamén resplandeza
aínda que eu non camiñe polo atallo que se atalla.
Queda o silencio facendo un oco
onde hai ruído. Pouco a pouco consígueo. É tan bonito o silencio, tan harmonioso,
tan calado. Silencio. Queda todo nos soños.
Café Aitana 39 da Valenzá.
Mércores, 25 de xuño de 2014
No hay comentarios:
Publicar un comentario