Engurro os beizos nun xesto de
aburrimento, pero non me aburro. Contemplo. Contemplo o ir e vir dunha pomba
por baixo da miña mesa. Anda na procura de faragullas que sempre caen dos
petiscos que che poñen cando tomas algo na terraza de calquera cafetaría.
Contemplo o titular dun xornal no que se afirma que a pobreza golpea nos fillos
menores. Esta pobreza galega precisa dun relato á parte. É un tema demasiado
forte para desenvolver en dúas liñas. Remexo a café para que se disolva, para
que se dilúa ben o azucre, e bótome para atrás para que as costas acouguen un
chisco sobre o respaldo da cadeira. O que significa que, mentres, deixo de
escribir. E non escribindo, sigo contemplando. Contemplo o movemento das follas
das árbores da beirarrúa e escoito o ruxerruxe do vento zoupando nesas follas.
É un dicir; o meu oído non é tan fino. Contemplo unha viseira branca que teño á
miña esquerda e que hai un cacho descansaba sobre a miña cabeza, porque andei
lendo baixo un sol abafante. Contemplo o que deixo escrito.
Café Aitana 39 da Valenzá.
Mércores, 23 de xullo de 2014
No hay comentarios:
Publicar un comentario