Estou á espera de que o sol se mova, de que a inocencia sexa eterna e de que Pink Floyd toque no lado escuro da lúa. O sol abrasa, a inocencia, por sorte, segue e Pink Floyd está choutando o muro. Agora, cada quen que lle busque a lóxica a este esperpento. É noite pecha, a malicia brilla nos ollos e Ennio Morricone busca ó bo, ó feo e ó malo. Non todo é o que parece, nin o que parece se desvía moito do rego que arou a toupeira por debaixo dos pementos.
Estou á espera de asubiar catro temas musicais e unha canción de berce de Fuxan Os Ventos. Ó mesmo tempo berro desde o alto dun outeiro. Simplemente para rachar o silencio. Ou para axotar o medo. En cada tema musical vai escondida a carraxe que asoma polas inxustizas sobre o nacionalismo e na canción asoma unha protesta polo que puido ser e non foi. Os berros xa son por causas maiores que van máis alá dunha dor política, social e cultural que atenaza. Agora, o que queira que suba ó alto do outeiro e berre. Ou baile.
Pódese bailar sobre os latexos que mancan, sobre as ansias que se anhelan, sobre os desexos que se ambicionan e sobre o rock and roll de Elvis Presley ou o jazz de John Coltrane. Pódese bailar sobre o ruxerruxe dunha ideoloxía, sobre a flor do toxo e no lado escuro da lúa vella. Segundo se baila tamén se canta un soneto de Aute ou unha muiñeira das Tanxugueiras. Agora, cada quen que lle busque tres pés ó gato, ou follas de loureiro ós castiñeiros, ou cornos de marfil á lúa en cuarto minguante. Eu, por en canto, sigo á espera de atinar coa lóxica do esperpento.
Cafetaría Domus. Ourense. Luns, 8 de xullo de 2024
No hay comentarios:
Publicar un comentario