Apuntei ó centro do albo e... disparei. Nin tan sequera fixen diana en todo o obxecto. Son malo resolvendo ecuacións, como tamén o son xunguindo palabras de orballo. Intento atar a S de seca coa CH de chuvia e queda algo así coma schweppes, unha cousa rara. Son malo resolvendo a ecuación de por que súo nesta tarde de canícula cando estou á sombra? Hai ecuacións que en vez de resolverse, forman un misterio.
Como hai misterios que se tarda moito en resolver... ata que se chama a un especialista. O outro día chamáronme para que resolvese o caso dunha muller que, tras varias horas, non chegaba a unha cita. Nin tan sequera fixo falta que a buscase; souben ó momento que engarrara nunha silva. Tamén quixeron que investigase a un home que, despois dunha carreira, nin suaba nin abafaba. Mirándolle o sorriso adiviñei que lle acababa de ganar a un sapoconcho.
Si que hai misterios que non se resolven nunca. Ou case nunca. Que significa unha tatuaxe sobre un cacho de pel? Por que tales tatuaxes se realizan en zonas medio prohibidas? Por que logo de tropezar, afociñar centos de veces, nunca caes? Ou case nunca. Por que a tea de araña aguanta o peso de media ducia de elefantes? Por que o ruído sobresae sobre o silencio e, este, se acovarda ante aquel?
Collín a esgalla certas ecuacións e intentei resolvelas. Pasoume coma cos pementos de Padrón, que uns picas e outros non. As que aínda non resolvín sigo dálle que dálle ata que o silencio impere sobre o ruído. De algo me vale ser especialista. Aínda que sexa malo.
Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Mércores, 24 de xullo de 2024
No hay comentarios:
Publicar un comentario