PURO RITMO

Pois xa está. Todo flúe. Nada se estanca. As présas nunca son boas, pero peor será quedar quieto, sen esperanza, sen xogos, sen ritmo. Na vida todo é ritmo, desde a cadencia cardíaca ata o ritmo musical. Sempre presumín de ritmo, de desesperación, de correr aínda máis que as propias présas. Nunca me gustou estar quieto. Desta maneira, e aínda que pareza imposible, é como máis me canso.

Por non quedar quieto, incluso leo andando. Claro que por esta lentitude (ó ler non vou ás présas), é cando máis canso. Unha incongruencia, pero... o asunto é como é. Sei seguro que, por estar quieto e de pé, no metro de Madrid, foi polo que me saíu o calo na planta do pé esquerdo, o cal sempre me crucificou un pouco, principalmente na época de cando traballaba as viñas: de pé e tan lentamente que os pés eran os que padecían un auténtico calvario, e iso que sempre andaba con botas de inverno e dous pares de calcetíns grosos.

Necesito ritmo. Agora mesmo teño un ritmo frenético, e a pesar de estar sentado na cadeira dunha terraza; teño os nocellos cruzados por detrás e entón son os xeonllos, as pernas que non paran, coma se tivera un tic nervioso. Son nervioso. Teño ritmo.

Cando me poño, onde máis ritmo teño é na lingua. Doulle á lingua que nin diola. Doulle tanto que sei que, ás veces, caio aburrido. É igual. Eu dálle que dálle para que non decaia o ritmo. Ós versos métolle ritmo. Ás accións métolle ritmo. O leito do Arnoia ten ritmo. Ós berros tamén lle meto un ritmo frenético. Mesmo os latexos do corazón teñen ritmo. E o desexo. E o que vai máis alá do desexo. E as ansias. O tempo ten ritmo; sempre o mesmo, pero aí está. A vida é puro ritmo.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Xoves, 27 de xuño de 2024