O DÍA QUE PERDÍN A CORDURA

O día que perdín a cordura foi cando me deixei caer de cu sobre a punta dun triángulo isóscele co resultado de voltas e reviravoltas xunguidas ós berros de dor. Hai que ser pasmón para facer tal cousa. Quedoume o consolo de que era unha proba gratuíta coa característica, simple, de chamar a atención. O peor foi que ninguén me viu e, moito menos, me gravou.

Deixeime caer desde unha altura enorme, desde o campanario da igrexa de Baños de Molgas, algo así coma cinco andares ou máis, que logo se di, pero hai que mirar para arriba e subir, e mirar para abaixo e intuír a caída. Ver desde o alto o chan é coma notar unha vertixe que revolve o estómago.

Porén, non é a primeira vez que me deixo caer desde ese campanario. Fíxeno xa máis de dúas e tres veces para caer, artisticamente, mansiñamente, de pé; flexionando os xeonllos coma un atleta e levantando os brazos en sinal de recoñecemento. Os aplausos nunca estorban, sempre se agradecen. A diferenza, por esta vez, é a que dixen: que caín sobre a punta dun triángulo isóscele. Os profesionais que sabemos de xeometría asimilamos moi ben como son os triángulos e como son as súas puntas. Xa o di a palabra: puntas. As puntas pican, atravesan, furgan, esgazan, fan dano. Berrei os catro berrares, berrei con dirección ós catro puntos cardinais.

O día que perdín a cordura saín vivo de milagre. Segundo outras veces as miñas proezas sabía que acabarían ben, por esta vez notei e vin que a tolea esa podía rematar en traxedia. Por culpa da miña cabeza cadrada. Porén, aquí estou e aquí acabo de contalo. Son Leandro Zacarico, o fillo do Gadañas e da Doniña. A min sei que me chaman O Labestro.

Cafetaría La Carabela. A Valenzá. Mércores, 3 de xullo de 2024