Quito o pote do lume. Un raio de sol fíltrase por un buraco que hai no teito da cociña. A poeira baila sobre a claridade desa luz. Os soños dunha viaxe galáctica constrúen planetas, satélites e estrelas en cada lixo dese po. Por debaixo da cociña brúa unha vaca. Detrás chega o ornear do burro, que arrastra o ladrido dun can. Miña nai canta e eu asubío. Xa está a orquestra probando e o concerto nocturno preparado.
Todo queda en suspenso cando, fóra, se escoitan os berros de auga!, auga!, que arde o... O que sexa. Aínda sen ver lume, sen saber moi ben onde é, os latexos do corazón aceleran de tal maneira que é coma se se detivera o tempo. Que incongruencia: aceleración e detención nun mesmo instante. Pero nunca sentín nin sentirei tanto pánico como cando alguén berra a causa dun incendio: dunha casa que arde, dun palleiro que se queima, dun canastro que se carboniza. E do pánico paso ó terror se detrás dos berros chega o toque das campás, o aviso para a veciñanza por medio destas; que sempre chega. Hai que avisar a toda a aldea, a toda a contorna, co que iso significa: o barullo que se forma, as ordes que se dan, os nervios que se notan, a desgraza que se ve nos ollos e os berros que brotan.
O apuro é tan grande que un sae da casa sen saber, despois, como quedou esa... se coa cociña apagada, se coas portas abertas, a ver se o lume da lareira a arma tamén... Así é que, medo polas dúas maneiras: polo incendio que hai fóra, polo que pode haber dentro. Ante isto, alá se foi a noite a causa da angustia. Polo que pasou, polo que pode pasar, por máis berros, por máis toques de campá... Berrar auga!, auga! de noite é como un disparo no silencio.
Bar Paco. O Vinteún (Ourense). Venres, 5 de xullo de 2024
No hay comentarios:
Publicar un comentario