Chora o saxo de John Coltrane e o
sol penetra pola fiestra dunha oficina calquera, ou dun pavillón municipal, por
exemplo. E pavillóns municipais hai moitos. A gran maioría abandonados, pero...
Pero a bonanza dos amiguismos políticos foi coma unha coella parindo. Quen
chora agora é a inconfundible voz do gran xenio don Louis Armstrong e un paxaro
pousa nunha galla dunha maceira que se ve a través da xanela dunha oficina
calquera da que, claro está, se vexa unha maceira. E o reloxo marca a hora
dunha mañá que amañece baixo a batuta dun CD que cospe música, moi boa música
para que alguén baile por entre as letras dun tema ou as frases dun parágrafo.
A mellor voz do mundo, a de dona Barbra Streisand, foxe por esa mesma ventá
para encher os pavillóns municipais de utilidade.
Maceda. Xoves, 16 de agosto de
2012
No hay comentarios:
Publicar un comentario