Cando me aburro póñome a remexer
na memoria e sempre me saen os remendos da infancia. Aqueles que cosín nas mañás
do monte Medo ou nas tardes de Pinouzos. Pode que infancia miserenta, pero
feliz. Máis ou menos. Naqueles momentos non creo que fose moita felicidade
andar, por exemplo, coas zapatillas furadas por abaixo, ou esperando a rifa ou
zurra da nai ao chegar á casa. Antigamente, aos rapaces, sempre nos botaban en
cara algo; que se perdías unha vaca, que se lle entraban á leira de tal veciño,
que se o burro se ía “ás mozas”, que se mesturabamos unhas vacas con outras; o
caso era dar labazadas para ensinar quén educaba realmente nas casas labregas.
Os recordos, agora, son felices. Agora. Pero naqueles momentos...
Cafetaría Os Carrís da Valenzá.
Martes, 21 de agosto de 2012
No hay comentarios:
Publicar un comentario