Quedo quieto contemplando a luz da
lúa. Estou só, medio perdido por entre as carballeiras da Costela. Correra en
pos de algo que se movera detrás dunhas toxeiras, pensando que era o lobo ou un
xabaril. Cando cansei nin atopei lobos nin xabarís. Ao mellor tan só fora o
vento o que movera os toxos. Agora estaba medio perdido, sentado nunha pedra
dun valado e contemplando a luz da lúa. Sabía que estaba nas Costelas, pero non
sabía volver á casa. Bágoas de tristura e de impotencia enchéronme os ollos e a
desolación fixo que me encollera aínda máis sobre os xeonllos. Non sei cómo
apareceu, pero diante miña estaba Uriarte, o meu amado e querido can. Deille
unha aperta. Díxenlle “imos para a casa”. E souben ao momento que el me
ensinaría o camiño.
Cafetaría Os Carrís da Valenzá.
Venres, 17 de agosto de 2012
No hay comentarios:
Publicar un comentario