Estou preñado de nugalla ás seis
menos vinte da tarde, porque os parafusos do sol penetran de tal forma nos
miolos que, estes, pouco a pouco ferven ata o momento mesmo no que dis “sento aquí
e de aquí non me movo”. Nugalla corporal e mental. Nugalla creativa. Nugalla
física. Menos mal que esta preñez non dura o que adoitan durar os embarazos.
Confío en que o meu parto, a miña parida chegue tan axiña como me poña a facer
algo. Pero aí radica a dificultade, o dilema; o de iniciar algo. Custa
horrores. A nugalla sentou no entendemento e non quere coller camiño da
actividade física, nin da mental. Esperarei a parir.
Cafetaría Os Carrís da Valenzá.
Martes, 21 de agosto de 2012
No hay comentarios:
Publicar un comentario