ALGO SEMPRE QUEDA

              A verdade é que é complicado escribir algo sobre un acontecemento que se repite todos os anos e que, por suposto, se escribe todos os anos. Pero como di aquel, algo sempre queda. As novenas dos Milagres sempre dan para algo. E aínda que a miña práctica relixiosa vai a menos, a Santiña do Medo sigue tendo o seu aquel, sigue sendo especial. Practicamente toda unha vida á súa beira, iso conta moito. De rapaz era o Rivas pequeno cando ía visitar aos irmáns que estaban no “colexio vello”. Despois tireime oito ano no “colexio novo”. Logo, todos os anos indo a pé ás novenas. Se ata cando ía cas vacas para o Medo, me achegaba ata Os Milagres, aínda que só fose para xogar ao frontón. En Madrid, na miña axenda, tiña anotados os días 30 de agosto e o 7 e 8 de setembro. Por algo sería. A miña nai era unha máis ca devota dos Milagres. E unha nai sempre é unha nai. Imaxino que para o ano que vén tamén quedará algo. Seguro!, a Santiña nunca falla.

              Maceda. Venres, 31 de agosto de 2012