Os Xogos Olímpicos adoitan deixar
tantas estampas, tantas historias, tantas anécdotas que me prometo escribir
máis relatos e durante máis tempo deses deportes chamados minoritarios. Certo
que teño medo a esquecer esta promesa, porque cada catro anos penso que a todos
nos pasa o mesmo: que ao non ver as súas novas nos medios de comunicación, os
nomes de, por exemplo, Támara Echegoyen, Sofía Toro, Joel González, Marina
Alabau, Begoña Fernández, Maider Unda, Saúl Craviotto... pasen ao limbo do
esquecemento. É unha pena, porque retrocedes a eses catro anos (ou toda unha
vida) de sacrificio e entendes, entón, o valor dunha medalla, dun diploma ou
incluso tan só a súa participación. Se é difícil chegar, imaxinade conquistar. Non
obstante, á miña maneira, loitarei polo deporte minoritario.
Cafetaría Os Carrís da Valenzá.
Xoves, 16 de agosto de 2012
No hay comentarios:
Publicar un comentario