O MEDO DE SABELA ESCUADRO

              Rincha o cabalo da discordia e unha andoriña voa por entre os badalos das campás do santuario do Milagres. Un trono asoa, atrona polo Outeiro de Brandín e Sabela Escuadro bota a correr por Detrás das Poulas. Non quere saber nada de treboadas. Hai anos xa un lóstrego mandoulle o paraugas (que levaba cerrado debaixo do sobaco dereito) a uns metros de distancia, ao mesmo tempo que vía cómo a súa vaca Cereixa pegaba un chouto para atrás a causa do estralo da chispa cando chegou ao chan. A Sabela Escuadro nin se lle pasaba pola cabeza, agora, o uso do paraugas se é que, definitivamente, empezaba a chover. Tan só pensou en correr e correr ata a súa casa de Baños de Molgas. Agora non tiña vacas e nada a detiña nese monte Medo que foi a súa segunda casa na infancia. Cando chegou á Pitediña a tarde fíxose noite e as primeiras gotas traspasaron xa a súa blusa. Correu aínda a maior velocidade, pois os lóstregos e tronos sucedíanse xa demasiado a miúdo. Ao penetrar na vila xa respirou aliviada. Nun santiamén meteuse na súa casa. Preparou un café e pensou no medo que acababa de pasar.

              Cafetaría Os Carrís da Valenzá. Venres, 3 de agosto de 2012