A MISERIA QUE SE BAÑA EN SUOR

              Déixate levar polo sacho que cae desde os ombreiros e furga na terra na procura dun suor que molla, dun ril que doe e dunha semente que será vida cando o tempo pase a modiño e cando o sol bañe o seu froito. Déixate levar polo sacho que golpea o terrón seco, duro e en cada golpe vai un xesto de rabia, unha adrenalina que se bambea ante unha tensión acumulada en horas, incluso en días. Cada sachada é unha liberación, un verso necesario nun poema cheo de rimas entre as consonantes do propio sacho e as asonantes de calquera eixada. Déixate levar polo sacho que deixa os regos limpos de herbas que enmarañan a alma, de herbas que se pegan ás cepas coa ansiedade de esnaquizalas. Déixate levar por unha tarde escrava de sol e sofre a bóchega que rebenta, o calo que se endurece e a miseria que se baña en suor e que queima a pel. O traballo que te encolle, a miseria que axiña te volve vello.

              Cafetaría do pavillón dos Remedios de Ourense.

              Xoves, 2 de maio de 2013