BERRO LONGO

              Longa noite nos parafusos do tempo da auga. Que enroscan. Que apertan. Berro longo que xorde do medio da pedra caída na charca da auga. Que clama. Que sofre. Fino asubío que voa por entre as gargalladas da infancia e que se detén ante a imaxe altiva dun recordo. Dun recordo calquera. Que brota. Que fumega. Berro longo que cae seco e con dor nunha longa noite de silencio. Berro que brúa por unha independencia que non chega. Berro que esgaza as palabras dunha lingua que envelenan con herbicidas de indiferenza. Que mollan. Que mancan. Que matan. O asubío penetra por entre a néboa da xenreira e as gargalladas empezan a calar pola forza da tristura que asoma impulsada por unha sociedade amorfa e cruel. Berro longo dun país que morre aniquilado, maltratado pola súa propia xente. Que rosman. Que fungan. Que o negan. Berro longo na noite escura. Logo… o silencio.

              Finca Fierro. Martes, 7 de maio de 2013