Estou
pendente da folla de loureiro que cae sobre a punta do meu pé dereito. Neste
axiña baila unha mazurca impulsada polo vento. Deixa escapar o típico aroma que
me enche o nariz de tal maneira que non quero marchar lonxe do loureiro. Hai
cheiros que dulcifican o pensamento e hai momentos nos que unha mazurca amansa
os latexos dunha ducia de amieiros. Din que a natureza é sabia e que asubía nas
tardes de inverno e nas noites de silencio. O asubío fai ruído e os gatos
negros refréganse contra os palleiros. De noite non todos os gatos son pardos;
tamén os hai negros. Mentres os pensamentos ían e viñan polos versos do
loureiro, a folla da que estaba pendente alzou o voo do meu pé dereito e foi aterrar
sobre unha morea de codesos. Xusto naquel momento, un labrego púxolle lume á
morea e cando pensaba que a folla de loureiro ardería, o vento meteuma nun peto
do gabán. O cheiro, entón, xa foi eterno.
Biblioteca
da Valenzá. Martes, 30 de abril de 2013
No hay comentarios:
Publicar un comentario