Penso
coller unha nube negra e levala pola carreira da Lama para que deixe caer unhas
pingas de auga na Pedradarca. Algunhas verzas agradecerán o xesto e
compensaranme cuns feixes que viaxarán nas angarellas que levará o burro do
Manolo da Lola da Amparo. Hai nomes que non precisan apelidos. Penso durmir por
enriba dun feixe de herba e á beira do can Uriarte. Este, faltaría máis,
lamberá a miña man e un servidor, por suposto, acariñará a súa cara. Hai
cariños que non morren nunca. Penso berrar forte desde os penedos de Barricobos
para que o lobo saiba que non lle teño medo. Aínda que tales berros son,
precisamente, para espantar o medo. Hai anoiteceres escuros e heroísmos de
papel que rachan cunha simple pinga de orballo. Chamo polo Uriarte e non deixo
que se separe de min desde a Porfía ata a Pitediña.
Cafetaría
do pavillón dos Remedios de Ourense.
Martes,
7 de maio de 2013
No hay comentarios:
Publicar un comentario