PINGAS DE AUGA NO TEMPO

              Quedei canso de rachar na pedra dura do tempo cando as mañás de treboada pasaban lentas. Tempo que fulmina o desexo de querer ser e non poder. De querer ser escornabois e quedar en lerme que baballa palabras de auga. Pingas de auga que caen, e golpean, e escarvan, e rachan. Como unha tortura. Tempo que acouga sobre a almofada dun fento que vai e vén polas tardes de verán no Río Vello. De cando unha vara descargaba golpes unha e outra vez sobre os toxos porque a vida e obra de Goya non quedaba na memoria. Paseos para arriba, paseos para abaixo. Vareazos a unha xesta, vareazos a unha mala herba e o cadro da Duquesa de Alba e O Coloso quedaban por fin pegados para sempre nun recanto da mente. Tempo que non volve pero que está aí, no recordo. Para a lembranza. Para a melancolía. Pingas de auga no tempo que enchen un tanque, unha laga, unha canle que vai dar ao mar, ao meu mar.

              Biblioteca da Valenzá. Xoves, 16 de maio de 2013