A expresión de cabreo na cara de
Agapito Cristal Suárez era como un verso escachado no medio dunha novela. A súa
dona, Agripina Lamas Calada, comunicoulle por teléfono que tiñan que mercar, o
que significaba que Agapito tiña que deixar o seu traballo e presentarse
inmediatamente na casa porque “a señora” non era quen de aparcar o coche no aparcadoiro
do supermercado. O sangue de Agapito Cristal Suárez, como é normal,
alporizouse. O seu pensamento rosmou a ladaíña de “dous coches na casa e había
que levar a señora a mercar catro trapalladas”. Pero non lle quedou outra;
sabía que se non facía de chofer, sería ela a que collería o típico cabreo de
“no me pises que llevo chanclas”. E os cabreos de Agripina duran máis cás pilas
Duracell, aínda que pareza unha verdade de pé de banco. Agapito Cristal Suárez
deixou o traballo, fixo de chofer e non fixo nada por intentar rimar o verso
dentro da novela. O asunto ten o seu aquel.
Biblioteca da Valenzá. Martes, 30
de abril de 2013
No hay comentarios:
Publicar un comentario