Asubío
nas páxinas dunha novela para que o vento que procede do alto da Chaira penetre por entre os parágrafos
da mesma. Conto o conto que nunca quixen contar; o de catro velas acendidas no
pico dun palleiro. Alumeaban nas noites de silencio. Apagábanse nas noites de
inverno. Coido ter tres pares de narices por tan só un consello: o de camiñar
pola beira do río Arnoia na procura de troitas que van polo aire e acougan nas
cunetas. Hai contos que non teñen nin pés nin cabeza.
Tuso
sobre os capítulos desa mesma novela e deixo que o ruído do peito escriba sobre
o ruxerruxe dos tempos nos que un esbirro valía un estremecemento. O coiro de
pita asomaba cando o sol pegaba de fronte… o esbirro era enorme, potente e
longo. A infancia nunha aldea é como o prólogo da mellor novela. A infancia ten
capítulos que se escriben baixo a algarabía dun suspiro.
Café
Oren Express da Valenzá. Xoves, 17 de outubro de 2013
No hay comentarios:
Publicar un comentario