O GRAN NO CU

              Incho o peito. Deixo escapar o aire. Berro. Polo ronsel dun avión que se escapa. Por unha rula que coxea. Por un toxo que un fouciño corta. Suspiro con forza. Dou unha puñada no aire. Bailo. Bailo sobre a orballada ás sete da mañá. Sobre a punta dunha galla seca dun castiñeiro. Pero non rompe. Pego un brinco. Sento. Canto. Canto unha canción que ninguén escoita. Canto unha panxoliña en pleno verán. Cando caio na conta de que ó meu arredor só hai silencio, volvo berrar. Berro por un país asoballado. Por unha lingua que se acaba. Por un gran no cu na nosa España. Galicia é o cu. Eu son o gran. Que rebenta. Que mancha. Mais quixera ser a bomba. Que estoura. Que manca. Que mata. Mágoa! Incho o peito. Deixo escapar o aire. Quedo en silencio. Súo. De angustia. De pena. De rabia. Quero rebentar o mundo. Quero vinganza. Por uns pasmóns que rouban, que se aproveitan, que se rin dun. Berro. Bailo. Canto. Calo.

              Café Paco Paz de Ourense. Mércores, 2 de outubro de 2013