Vento ferido na rima dun poema que
fala do asubío dun instante nunha tarde de treboada, de cando o verán aínda non
chegara á nosa terra. Berro compartido nunha película barata, chea de rostros
coñecidos, de estrelas que non brillan, que nunca asinarán autógrafos nas
páxinas dunha novela. Cada quen que aguante a súa vela. Mágoa pola lingua que
moitos intentan matar con discursos negativos e con estradas cara ó inferno,
chea de fochancas con palabras estranxeiras. Xa sei que o ruxerruxe dunha
manifestación é como unha estaca no silencio. Botarei man dunha maza para
golpear as palabras encadeadas en calquera lingua estranxeira. Hai que morder
no silencio para que non nos atrape o ruído daqueles que non ven o poder e a
liberdade dunha terra que berra, que esperta, que loita, que goza. Miña terra.
Miña lingua. Meu berro.
Café Aitana 39 da Valenzá. Sábado,
28 de setembro de 2013
No hay comentarios:
Publicar un comentario