Quixen poñerlle o cascabel ó gato,
pero rabuñoume. Nas mans e, o moi lambón!, ata me choutou á cara. Púxoma
perdida... a cara, a miña. Quixen darlle unha patada á gata (porque resulta que
era gata), pero nun ziiiuuu! instantáneo conseguiu (a gata, claro) que a miña
patada golpease o aire. Para máis aquel, case me escroco. Porque perdín o
equilibrio e caín como gato panza arriba. Está visto que estes felinos non
andan con andrómenas; se non te amolan dunha maneira, amólante doutra. Quixen
chamar de novo á gata cariñosamente, pero, a moi condenada, rosmou e miroume de
esguello. Eu ben entendín o seu movemento. Foi algo así como un “bícame no cu
que teño paxariños”. A gata, polo que se ve, ten malas maneiras. E a verdade é
que non me sinto con forzas para poñerlle o cascabel. Non quero máis rabuñaduras
nin futuros escroques. Case vai ser mellor poñerlles o rabo ás cereixas.
Café Oren Express da Valenzá.
Martes, 22 de outubro de 2013
No hay comentarios:
Publicar un comentario