Xulia
Miranda Sosias colle uns zapatos nun posto da feira e bérralle á señora que
está por detrás do estante para saber o seu prezo. Cando llo di, Xulia fai un
xesto de desprezo e lanza un “ouuhh” exclamativo. Empeza aí a auténtica
devoción da nosa protagonista: o regateo. É feliz atacando e contraatacando. É
feliz defendéndose. Ata é feliz ante os insultos que ás veces lle adoitan lanzar
por ser tan avarenta. Xulia non é avarenta; tan só pensa no que se tivo que
arrastrar para acadar catro cadelas mal pagadas polos produtos que ela lle
vende tamén ós veciños ou nesa mesma feira. Pensa no traballiño que leva para
criar dous porcos. Non quere agora que un feirante lle leve a metade dos
cartos. A todo iso, repetimos, gústalle regatear. Deixou cousas sen mercar, nas
tendas ou nas feiras, por tan só dous ou tres céntimos de euro. A maioría dos
feirantes xa lle teñen medo, aínda que recoñecen a súa legalidade. Téñenlle
medo e téñenlle cariño. Se falta ela, falta o barullo no posto.
Café
Paco Paz de Ourense. Venres, 4 de outubro de 2013
No hay comentarios:
Publicar un comentario