Quere
sorrir o candil nesta noite escura de inverno, en tanto unha muxica plana por
entre os chourizos colgados da lareira. Funga o vento pola cheminea. Quere
aterrar unha papoia no sucio cristal da ventá da cociña, mentres o gato de cor
gris non lle saca ollo. Segue planando, papoia, se queres seguir contando os
días, se queres bailar dun cristal ó outro. Baixa a auga polo canelón con moita
forza. Quere o silencio montar sobre o ruído, pero o crepitar do lume pon algo
así coma unha nota musical nunha cociña vella e triste.. Arden as achas para
curar os chourizos. Hai noites de inverno que non se esquecen nunca. Hai
momentos na vida que son coma remansos, coma vairas nun caudal cheo de
sentimentos. Funga o vento, chove fóra, arden as achas e desexas de corazón que
os chourizos non se curen nunca.
Café
Oren Express da Valenzá. Xoves, 24 de outubro de 2013
No hay comentarios:
Publicar un comentario